Ik groeide op als scharminkel en altijd ziek, zwak en misselijk.
Als ik al eens eetlust had dan werd ik vaak misselijk en was het weer voorbij.
Er stond altijd brood voor mij op tafel, in kleine stukjes gesneden....met boter en suiker, in de hoop dat ik af en toe een hapje nam. Eigenlijk vond ik suiker op brood niet lekker, maar dat drong niet eens tot mij door, het was zo gewoon om brood met suiker te eten dat ik daar verder niet over nadacht.
Ik was altijd al snel moe......ik kon niet te lang achter elkaar doorgaan. Er waren periodes dat het beter of slechter ging, maar ik was duidelijk niet Hollands welvaren.
Jarenlang woog ik ongeveer 40 kilo, soms 41. Zelfs met mijn geringe lengte (1.52) is dat laag.
Ik was net 16 toen ik ziek werd......de koorts was erg hoog en wilde niet zakken. Het duurde weken en toen er bloed was afgenomen stond niet lang daarna de huisarts aan mijn bed met de mededeling dat de ziekenwagen al onderweg was. Ik had een tijd niet gegeten, ik was nog te beroerd om mijn ogen open te doen, eten was echt een te grote inspanning. In zijn wanhoop kocht mijn vader een grote mand snoep, in de hoop dat ik daar dan iets van nam, alles was beter dan niets, maar ook dat ging er niet in.
In het ziekenhuis kwam ik ook niet verder dan een enkel hapje.
Langzaam aan knapte ik wel wat op, want de koorts zakte en mijn bloedbezinking zakte mee.
Ik moest gewogen worden, ik sprong uit bed, maar dat was geen succes, gelukkig werd ik snel opgevangen..... op de weegschaal schrok ik van mijn gewicht! Zo laag, dit kon echt niet meer.
Ik besloot te eten....maakte niet uit hoe, al moest het kokhalzend naar binnen, maar ik moest echt eten!
Dat ging inderdaad kokhalzend, maar langzaam aan at ik toch steeds een beetje meer......uiteindelijk kwam ik aan 5 sneetjes brood! Ik hield daar wel een betere eetlust aan over, alles went!
Ruim 5 weken lag ik in het ziekenhuis.....met leverproblemen.
Als ik niet fit was was mijn eetlust meteen weer weg, maar ik was toch wel wat zwaarder geworden.....eindelijk! Ik wilde al zo lang dikker zijn!
Toen ik trouwde was ik rond de 50 kilo, dat vond ik een prima gewicht.
We wilden erg graag kinderen, maar dat bleek niet zo simpel te zijn..... ik werd naar een gynaecoloog gestuurd en hij zorgde ervoor dat zowel mijn man als ik een glucosetolerantietest kregen.....bij mij was de uitslag: GESTOORD!. (mijn suiker dan hè? Misschien verder ook, maar dat kwam niet uit die test!)
Er werd vanuit gegaan dat ik zwangerschapssuiker zou krijgen als ik zwanger zou worden en vanaf mijn 40ste moest ik rekening houden met ouderdomssuiker (zoals type 2 toen nog heette).
Eindelijk was ik zwanger, ik wist het al heel snel en meteen werd ik op een streng dieet gezet. Ik vond het geen probleem, maar ik vond het wel jammer dat ik afviel.
Toen onze zoon geboren was (keizersnede) kreeg ik vla en bouillon.....heerlijk zoet en zout!
Ik wilde lang borstvoeding geven, maar daarna snel meer kinderen.....dus mocht ik best wat extra eten om in elk geval de verloren kilo's er weer aan te krijgen en wat meer mocht ook wel.....de kans was groot dat ik bij de volgende zwangerschap weer zo'n dieet kreeg, als ik niet aankwam eerst zou er niks meer van mij overblijven. We hadden al een afspraak bij de gynaecoloog voor als ons kind 8 maanden was.....dan zouden we over een tweede kind praten.
Het liep anders, ons kind was 7 maanden toen man man ziek werd, leukemie...... zo zaten we in de 7de hemel en zo waren we naar beneden gekukeld. Terwijl hij in het ziekenhuis lag stierf zijn moeder in een ander ziekenhuis. Het ging op dat moment wel erg goed met hem, hij was al "schoon" en daarom mocht hij naar huis. Het bleef goed gaan.......maar na maanden was het ineens terug. Hij kreeg zwaardere kuren en daar werd hij flink ziek van. Ondertussen zette zoonlief zijn eerste stapjes los....in het ziekenhuis.
Ik vergat vaak te eten.....ik zat bijna de hele dag in het ziekenhuis....vaak met kind, want er was een kinderledikantje op mijn mans kamer gezet, er was een plek waar ik hem verschonen mocht, ik mocht de afdelingskeuken gebruiken om iets voor ukkie klaar te maken en een goede kennis had een isolatiepakje gemaakt voor ukkie..... hij kon dus mee. Als ik 's avonds thuis kwam realiseerde ik mij vaak dat ik de hele dag niet gegeten had. Hm....geen trek....maar ik moet toch eten! Dan maar een paar patatjes bakken. Dan ging het mis.....ik kon niet stoppen met eten.....ik at gewoon een kilo patat! Onbegrijpelijk!
Mijn man stierf, 10 maanden nadat hij ziek werd. Een moeilijke periode, maar ik redde het allemaal.
Een nichtje van mij paste veel op ukkie...... dat nichtje was toch al bijna altijd bij ons..... veel mensen dachten dat het onze dochter was en voor ons voelde dat ook wel zo.
Verder ging het goed met mij.....ik draaide niet door, kon het allemaal goed aan.....misschien door dat eten. Ik maakte er geen probleem van, het zal vast wel weer stoppen. Ik was al blij dat ik niet aan de drugs of drank was en ik rookte ook niet....nou, dan was mijn zonde dat ik teveel at....dat kon erger!
Bovendien wilde ik altijd al dikker worden en nu had ik mijn zin.....ik was duidelijk dikker geworden!
Ik besloot een cursus voedingsleer te doen en slaagde met 3 achten. Tijdens mijn zwangerschap was ik meer interesse voor voeding gaan krijgen, dus dit was een logisch vervolg
Maar het duurde erg lang voor de vreetbuien minder werden en ik werd tonnetje rond!
Toch werden de vreetbuien uiteindelijk, na vele jaren minder erg, ook iets minder vaak.....niet dat ik dan geen trek had, maar ik kon stoppen, niet alle kasten hoefden meer leeg....een hele vooruitgang! Toen ik toch diabetes kreeg (net na mijn 50ste) lukte het mij helemaal te stoppen met die vreetbuien en af te vallen.....tot ik naar de diëtiste gestuurd werd!
Ik heb dus heel vaak een probleem met eten gehad..... ik moest eten als ik niet wilde en mocht niet eten als ik dat wel wilde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten